Ζούλα σε μια βάρκα μπήκα

Η πλερέζα επέστρεψε πιο μπουρδελιασμένη με την τριχωτή έννοια από ποτέ αφού άκουσε έναν άγγλο ρώσο έλληνα να επινοεί τη φολκλορική έκφραση: "μετά μένουν μόνο τ'άστρα" καταβρόχθισε εφτάμισι κιλά σοκολατοφουντουκόπιτα με επικάλυψη ψέμα και αναγκάστηκε να παριστάνει τον φρανκεστάιν δίπλα σ'έναν κοιμισμένο τσιγγάνο στο πρώτο τρενάκι του τρόμου που βρήκε μπροστά της συγγνώμη ξέχασα να αναφέρω ότι ξέχασε να χρησιμοποιεί το πληκτρολόγιο και τώρα το αντιμετωπίζει λίγο σαν ατονικό μουσικό όργανο κατά τ'άλλα θα ήθελα να καταθέσω ΟΤΙ εκ των πραγμάτων τα χείλια ενός εικοσάχρονου είναι πιο σαρκώδη και απαλά από τα στενά ρυτιδιασμένα χείλια ενός από λαογραφική ιδεολογία αξύριστου τριαντάρη και κατά συνέπεια κανείς αποκτά ευκολότερα πρόσβαση σε αυτά με τη βοήθεια της μπάσταρδης λιγούρας επιθυμίας και της καμμένης από τους μπάφους γλώσσας του ΟΧΙ ότι κάτι από όλα τα παραπάνω θα μπορούσε ποτέ να προσλάβει οικουμενικό χαρακτήρα προς θεού απλά καμ ον έχουμε αλκυονίδες και τα παλτά αγκαζέ με τις ζακέτες βράζουν από ομορφιά και τα κομμωτήρια υπάρχουν για να ξεχνάς το ραντεβού σου μαζί τους και πόσο μα πόσο με πόνεσε χθες βράδυ το πόμολο της εξώπορτας που καρφώθηκε στο μάτι μου αγαπήστε με μην είστε στ'αρχίδια σας σας θέλω για να μυρίζω πάντα καραμέλα